Zaterdag 26 januari is het zover: een groep CoDe-leden verzamelt zich met een flinke hoeveelheid bagage voor station Lammenschans, klaar voor een week vol sneeuw en gezelligheid. Nog voordat de bus ingeladen wordt, worden de zelfontworpen knal oranje truien uitgedeeld en ontstaat een enthousiast verkleedfestijn. Nadat iedereen zijn trui aan heeft en een plek in de bus veroverd heeft begint part I van de busreis. In Eindhoven wordt nog even snel van bus en buschauffeurs gewisseld. Na een krachtige introductie van buschauffeur Johan en een rondleiding door de minibar van de bus, worden de eerste biertjes en slaappillen genuttigd. Onze buschauffeur was er niet zo van gecharmeerd als mensen op de serviceknop boven de stoelen drukten, maar uiteraard was er een CoDe-lid die het niet kon laten de regels te overtreden. En hoe. Buschauffeur Johan greep direct in door alles flashlights in de bus aan te zetten en door de microfoon te schreeuwen. Een heftige, maar drastische maatregel. Gelukkig hield Johan wel van sociale controle en is mede door zijn toedoen niemand achter gebleven bij de pitstops. Tijdens de busreis wordt ook kennis gemaakt met een groep Nijmeegse studenten achterin de bus, een groep waar enkele Leidse studenten nog wel meer mee van doen zullen krijgen. Vijftien uur en weinig uurtjes slaap later komen we aan in Avoriaz.
Hoewel Avoriaz, door kenners via het internet, omschreven wordt als sfeerloos heeft de groep van CoDe daar anders over geoordeeld. Meteen bij aankomst staan we tot onze knieën in de sneeuw en worden we hartelijk ontvangen door reisorganisatie Husk en de bakkerij naast het bagagedepot. Zodra de skiverhuur open gaat, staan de lessers vol energie en goede moed in de rij om hun eerste ski’s te passen. Helaas mocht deze goede moed niet baten. Uiteraard kwamen ze te laat aan bij de eerste skiles en werden ze uitgesloten van deelname. Gelukkige zijn de Franse skileraren zo vriendelijk om een speciaal middaglesje te organiseren. Hier staat uiteraard wel een prijs tegenover, maar die hebben twee van de lessers enkele avonden later keurig betaald. Niet iedereen tevreden met de verschoven les. Het gevolg was een middag vol pijnlijke voeten, geschreeuw, mislukte pizzapunten en irritante mede-lessers. Zo was er onder andere Christian die het niet raar vond om onze lessers te verklikken bij de leraar wanneer zij hun stokken niet goed vasthielden. Ook heeft prutserige Pieter er meerdere malen voor gezorgd dat anderen op de grond eindigden, maar waarbij het achteruit skiën wel van pas bleek te komen.
Voor de rest van de skiërs en snowboarders is deze eerste dag ook een uitdaging. Met veel sneeuwstormen, valpartijen, beknelde situaties en kilometers piste naar beneden glijden/lopen/vallen. Maar gelukkig is er ook tijd voor de welverdiende lunch met onder andere frietjes, tartiflette en kaasfondue, welke ze hier serveren met een ei. Aan het einde van de eerste skidag moet wel nog even onze bagage naar het hotel gebracht worden per sneeuwscooter, wat nog wel voor wat drama zorgde. Vind je ski’s en skistokken maar eens terug in een laadbak met 49 paar andere ski’s. Het resultaat hiervan is wel een goede band met de Nijmeegse studenten. Eenmaal in de avond worden enkele biertjes genuttigd en ligt iedereen om 23 uur plat. De volgende dag is een pittige dag: we gaan namelijk skiën én in de avond rodelen! Kilometers piste worden weer afgegaan maar iedereen houdt voldoende energie over voor het rodelen die avond. Eenmaal in de lobby denkt de commissie hier anders over en besluiten ze dat ze meer zin hebben in biertjes dan valpartijen, dus wordt besloten die avond de kroegentocht te organiseren, uiteraard samen met de Nijmeegse studenten. De oranje truien gaan weer aan, de flacons en mascottes worden gevuld met Jägermeister en Apfelkorn en CoDe struint de mooiste kroegjes van Avoriaz af om gezamenlijk te eindigen in The Place, the place to be. En hoewel de naam al voor zich spreekt was er wel een held die deze kroegentocht nog net iets leuker maakt: Nico. Een 70-jarige man die net zo goed, en misschien zelfs beter, mee deed met het feest gespuis en het nuttigen van alcohol. Een minder fijn moment kwam toen het tijd was om weer naar huis te gaan en het niet zo lekker ging met het ophalen van de juiste jas bij de garderobe. We noemen geen namen, want dat doen we het hele artikel niet, maar laten we zeggen dat er een breukje is ontstaan in het vertrouwen tussen twee van ons. Maar hé, leerzaam was het wel.
Op de derde dag staan de lessers met hun brakke koppies om negen uur alweer op de piste, terwijl de rest van de CoDe-reiziger langzaam maar zeker ontwaakt na een heftige nacht. Gelukkig werkt er niets beter tegen een kater dan lekker in het zonnetje te gaan skiën, want dit is de eerste dag dat de zon schijnt! Na twee dagen sneeuwstormen mee te hebben gemaakt kunnen we nu lekker lunchen in het zonnetje en in de middag welverdiende (herstel)biertjes drinken. In de avond is het eindelijk zover en gaan we dan toch echt rodelen. Bovenaan de piste ontmoeten we onze gids en krijgen we lampjes om onze nek zodat we niet over elkaar heen sleeën. Naar de uitleg wordt niet heel goed geluisterd, je hoeft immers toch niet te weten hoe je moet remmen? Niets blijkt minder waar; de gids racet de, toch wel donkerblauwe, pistes met ons af en de een na de ander wordt gelanceerd vanaf de slee. De gids vond het ook nog even leuk om ons van een bobslee pad af te laten sleeën en off piste met ons te gaan. Uiteindelijk komt iedereen gelukkig heelhuids aan bij de lift waar bekend wordt dat de cijfers van Strafprocesrecht ingevoerd zijn; voor sommigen reden tot juichen, anderen willen liever de skilift naar beneden laten storten, wat ook bijna gebeurt terwijl het CoDe-lied wordt gezongen en het laatste couplet vol enthousiasme mee wordt gestampt. Enkele diehards van de groep besluiten ‘s avonds door te zetten en The Place weer onveilig te maken, terwijl anderen de leesbril opzetten en lekker een boekje gaan lezen in hun stapelbedje.
Dag vier breekt aan: onesiedag! Draken, konijnen, zebra’s, tijgers, hippo’s, aardbeien, zeemeerminnen, olifanten, panda’s, unicorns en biggetjes racen deze dag over pistes. Helaas blijken de onesies niet waterdicht te zijn en ziet iedereen er al snel meer uit als een ijsklontje dan als een dier, maar de onesies blijven aan. Om één uur verzamelt iedereen zich in het dorp voor een fotosessie, waarna nog enkele uurtjes worden geskied. Vervolgens skiën we om vier uur rechtstreeks de technotent binnen in onze onesies waar we hartelijk worden onthaald door een feestende menigte bij La Folie Douce en de ‘Partyyyy Peeeeeeeople’-vrouw, een violist en saxofonist. Het is even acclimatiseren maar uiteindelijk gaan ook wij op in de gekte van vliegende (zwembad)buizen, gratis ijs in het bier en champagne douches. Een hele beleving en stiekem ook wel de reden voor sommige om mee te gaan.
De eennalaatste dag was het moment dat iedereen het skiën en snowboarden echt onder de knie begon te krijgen en ook het après skiën in het vaste ritme paste. De Zwitserse grens wordt ontdekt en de lessers kunnen goed meekomen met de rest, waardoor op het hoogtepunt een groep van 23 man gezamenlijk de berg afdaald. Om het groepsgevoel nog wat verder op te krikken gaan we in de avond met zijn allen uiteten bij één van de kroegen van de eerder genoemde kroegentocht. Daar staan twee dingen op het menu: pizza en kaas. Hoewel de pizza’s met brede glimlachen ontvangen worden, valt de hoeveelheid kaas op elke pizza bij de meeste zwaar op de maag. Gelukkig zijn daar de twee gratis drankjes, cadeautje van de commissie, om de kaas weg te spoelen.
En daar is hij dan, de allerlaatste dag in winter wonderland. Na een redelijk rustig, maar uiterst vroeg, vertrek uit onze kamers maakt een deel zich klaar om voor de laatste keer pistes te pakken en een ander deel om de dag op een andere manier te besteden. Gesteld kan worden dat deze laatste dag zoveel sneeuw bevatte dat wij eigenlijk voor het komende jaar wel genoeg gehad hebben, maar dit mocht de pret niet drukken. Een dapper deel besloot op deze heftige dag de zwarte muur af te dalen naar Zwitserland om vervolgens ter nauwernood terug te komen in het dorp. De rest besluit zijn tijd te besteden aan het zitten in verschillende eettentjes, wandelen door het dorp, vergeten af te rekenen en aan spelletjes spelen in een arcade/bowlingcentrum. Om 7 uur worden de laatste boodschappen gedaan, de meest comfortabele outfits aangetrokken en maakt iedereen zich mentaal op voor de terugreis van 16 uur.
Nu we allemaal weer veilig en heelhuids terug zijn in Leiden kunnen we niets anders zeggen dan dat dit een geweldige week was, eentje voor in de boeken. Er is gelachen, geskied, gevallen, gezopen, gedanst en bovenal genoten. Binnenkort verschijnt er ook een aftermovie van deze mooie week. Tegen iedereen die mee was op deze mooie reis zeggen we dankjewel en tegen iedereen die niet mee was zeggen we meld je vooral aan volgend jaar!
